"หนังพาเราไปพบเจอกับห้วงความรู้สึกของความไม่มีตัวตน" อาลัยอาวรณ์และส่งมอบช่วงเวลาของการเข้าใจในความพลัดพรากจากกัน ข้อความของภาพยนตร์เรื่องนี้นั้นสวยงามมากๆ 'มะลิลา' เล่าเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่าง 'เชน (เวียร์ ศุกลวัฒน์)' เจ้าของไร่มะลิที่มีเบื้องหลังจากความเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียคนรัก กับ 'พิช (โอ อนุชิต)' คนทำบายศรีที่ป่วยด้วยโรคมะเร็ง ทั้งสองคนต่างมีความสัมพันธ์ร่วมกันในเชิงชายรักชายผ่านช่วงเวลาการทำบายศรีที่ชวนละเมียดละไม องค์ประกอบของ 'มะลิลา' ถูกถ่ายทอดออกมาได้อย่างสวยงามและเป็นธรรมชาติ พร้อมทั้งโทนสีของภาพที่ชวนสบายตาและเหตุการณ์ต่างๆในเรื่องที่แฝงนัยยะซ่อนเร้นทั้งตรงไปตรงมาและอ้อมค้อมในบริบทให้เราพึงระลึกด้วยตัวเองตามสิ่งที่เห็นตรงหน้า หนังพาเราไปไกลกว่าที่เราคาดคิดไว้ และเราไม่สามารถหลีกหนีข้อความต่างๆเหล่านั้นได้เลย ทั้งๆที่เราพยายามต่อต้านประเด็นเหล่านั้นอยู่ตลอดก็ตาม แต่จนแล้วจนรอด หนังก็ชนะแรงต้านของเราโดยอาศัยงานภาพและความเนิบช้าให้เราพินิจพิเคราะห์อย่างละเอียดถี่ถ้วนจนเรายอมรับในสิ่งที่หนังนำเสนอได้ และตกตะลึงในความคิดต่อเนื้อหาสาระทั้งหมดเมื่อหนังจบลง ความไม่เที่ยงแท้ในสังขารของชีวิต ความไม่มีตัวตน จนไปถึงความสงสาร เวทนา
